Josdag
Zondag is een bijzondere dag. Nummer zeven is altijd een beetje magisch. De dag des heren, als je dat wilt geloven. Een dag met de allures van een Roi Soleil. Een rustdag, een feestdag, een familiedag. Een baaldag ook, voor sommigen. Wat er ook van zij, ik heb hem al hartstochtelijk liefgehad en hartgrondig gehaat. Tot tien jaar was zondag het codewoord voor boterkoeken, aperitieven, uitstapjes en splinternieuwe kleren, een heuse feestdag in een kinderweek. Na de crèmekoek waar de vla langs alle kanten uitspoot bij elke hap, troepten we samen voor een apero op z'n paasbest bij pater en mater familias. Met vaderlief hadden we ook een fichebak gemaakt met kaartjes waarop we een leuke bestemming noteerden, vergezeld van een tijdsindicatie: "ganse dag" [sic], "halve dag". Als de inspiratie ver te zoeken was of de onenigheid hoog oplaaide, werd er een kaart getrokken. Het Huis van de Toekomst is nooit door de selectie geraakt, maar onze bezoeken aan het Afrika