Salu...t!

Nee, Amerikaans ben ik niet. Mijn Engels is daarvoor te ondermaats, mijn stemtimbre niet nasaal genoeg en vooral, ik woon er niet, noch ben ik er geboren. Mijn hele familie is Belgisch en de affectie voor dit verre land beperkt zich tot een liedje waarvan ik jullie de ietwat aangebrande lyrics bespaar. Maar zelf heb ik de indruk veel te houden van de Nieuwe Wereld. Ik heb er nog nooit een voet aan wal gezet, maar hopelijk wordt dat in een nabije toekomst verleden tijd. Ik heb het bijvoorbeeld wel voor hun sentimentaliteit, hun "cheesiness". Of dat nu een torenhoog cliché is, of een zeemzoete realiteit, dat laat ik voor het gemak even in het midden. Feit is alleszins dat het soms gewoon deugd doet om liefde in overvloed in het rond te strooien, zonder nadenken. En daarom dat ik dus vandaag Thanksgiving vier op deze webstek. Ik heb gisteren naar een Amerikaanse kerstromcom gekeken, dat helpt ook wel om in de sfeer te komen. En sindsdien naar heel stroperige liedjes geluisterd.

Toen ik in een filmpje op vrt.nws een Spaanse burgemeester een demonstratie zag geven met een geïmproviseerd pak van vuilniszakken en een futuristisch vizier dat vers uit de 3D-printer was gerold, trof het volle besef van deze absurde situatie me nog maar eens als een koude douche op een warme zomerdag. Alles is zo snel naar zo een extreem niveau gegaan, en toch voelt het vaak alsof ik stilsta midden in een wervelwind. Ik zit thuis, zoals de hele wereld, maar heb het voorrecht een warme cocon te hebben gecreeërd die de eenzame dagen meer dan draagbaar maakt. Het virus lijkt voorlopig mijn familie- en vriendenkring te hebben gespaard, en in de kleine stadssupermarkten waar ik mijn inkopen doe, zijn de rekken nog ruimschoots gevuld.  Ik moet me houden aan een strikte lockdown, met een attest om naar buiten te gaan, een actieradius van maximum 1 kilometer rond mijn huis en ten hoogste een uurtje buitenactiviteit per dag. Maar ik kan nog halftijds thuiswerken, heb een balkon, m

En toch zijn er dingen die niet veranderen.  De buurtkatten, die het met het lengen van de dagen in de vroege ochtend zo bont maken dat het lijkt alsof een hele materniteit tegelijk aan het krijsen slaat. Je zou er bang van worden, zo zwevend tussen slaap en waak en klaarwakker, het noorden van de realiteit helemaal kwijt. Vergaat de wereld dan echt? Nee, het was maar een droom. Of toch niet? Jawel. Toch? De pollen, die in steeds grotere aantallen door de ramen naar binnen waaien. Niezen is bij mij geen coronasymptoom, zoveel is wel zeker. Tenzij het virus sinds jaar en dag vanaf maart terugkomt en enkele maanden duurt. Dat lijkt me sterk. Of toch niet? Wel? Wie weet uiteindelijk het kaf nog van het koren te scheiden, in deze tijden van (valse) informatie-overvloed.  De wekker, die me nog steeds elke weekdag en soms ook in het weekend wakker maakt. Een uurtje later, maar evengoed. Covid of niet, ik schrik me 's ochtends wakker. Want slapen doe ik voorlopig nog steeds a

Dag stille stad, Hoe gaat het met je?  Goed, denk ik, maar ik heb er ook een beetje het raden naar. Ik meet nochtans elke dag een keer je temperatuur.  Daarvoor dien ik eerst een hele verklaring onder ede neer te schrijven, waarna ik de trappen van mijn ivoren toren naar beneden loop en een spannend gevoel zich meester maakt van mijn buik. Heel even aarzel ik, voordat ik de deur opentrek. In die tiende van een seconde vraag ik me af wat ik buiten zal aantreffen. Alsof het oorlog is en de bommen me rond de oren gaan vliegen als ik ook nog maar even de deur op een kiertje zet. Maar dat is natuurlijk niet zo. Integendeel, en gelukkig maar. Hoe strijdvaardig het discours van de president ook was, niets zo vredevol als mijn straat deze dagen. Die ernaast is ietsje drukker, daar lopen elke dag meerdere al dan niet gemaskerde burgers rond, met boodschappen, een hond, of in sportoutfit. Alsof ze verkiezen hun motief meteen kenbaar te maken, voordat ze tegengehouden worden om h