Vrede in tijden van oorlog
Dag stille stad,
Hoe gaat het met je?
Goed, denk ik, maar ik heb er ook een beetje het raden naar. Ik meet nochtans elke dag een keer je temperatuur.
Daarvoor dien ik eerst een hele verklaring onder ede neer te schrijven, waarna ik de trappen van mijn ivoren toren naar beneden loop en een spannend gevoel zich meester maakt van mijn buik. Heel even aarzel ik, voordat ik de deur opentrek. In die tiende van een seconde vraag ik me af wat ik buiten zal aantreffen. Alsof het oorlog is en de bommen me rond de oren gaan vliegen als ik ook nog maar even de deur op een kiertje zet.
Maar dat is natuurlijk niet zo. Integendeel, en gelukkig maar. Hoe strijdvaardig het discours van de president ook was, niets zo vredevol als mijn straat deze dagen. Die ernaast is ietsje drukker, daar lopen elke dag meerdere al dan niet gemaskerde burgers rond, met boodschappen, een hond, of in sportoutfit. Alsof ze verkiezen hun motief meteen kenbaar te maken, voordat ze tegengehouden worden om hun ondertekende brief te tonen.
Maar de hele buurt daarrond: absolute rust. Het aanzien van de stad vandaag lijkt te zijn uitgevonden als definitie van dat woord. Voetgangerszones zonder de voetgangers. Eergisteren scheen de zon. En gisteren en vandaag ook. Nog harder. De lucht is blauw, de vogels fluiten dat het een lieve lust is. Als iemand van Mars kwam, dan dacht die vast dat het hier de hemel op aarde was. Geen vuiltje aan de lucht. Ô l'ironie...
Elke dag onderzoek ik je straten, pleinen, parken en muren en het lijkt me dat jij er alleszins deugd van hebt. Alles ademt, en dat kan enkel een goed teken zijn. Geluiden bereiken je vanuit de open ramen: kinderen spelen, een enkeling tokkelt op een gitaar, ouderen kaarten. Ze gillen noch fluisteren. Hier heerst de toon van de ingetogenheid. Er is geen reden tot feest, maar ook niet tot paniek.
Nou stad, je inwoners blijven nog wel even binnen, dus neem jij alvast maar de tijd om lekker op adem te komen. Straks komt de zomer.