Salu...t!

Het laagseizoen is aangebroken. Dat voel ik niet enkel aan mijn water, dat zie ik logischerwijze ook aan de kalende bomen, de dalende temperaturen, de hogere leeftijd van de gemiddelde toerist en het geringer aanbod van gegidste stadsbezoeken. Maar vooral, de top is toe. Het stond te lezen in de krant : de weg naar het beruchte en begeerde hoogste punt van de Mont Ventoux is onherroepelijk versperd door een rood-witte slagboom en een seinbord dat geen twijfel laat bestaan : "sommet fermé". Tot 15 april 2017. De reus van de Provence gaat in winterslaap. Grofweg vijf maanden krijgt hij, om te bekomen van de niet aflatende pletwalsing van banden allerhande : van professionele en minder professionele wielrenners over karavanen vol supporters, motoren met een camera, quads en cabrio's tot bezemwagens en caravans. Je kunt het zo gek niet bedenken of men rijdt er die berg mee op. Maar sinds deze week wordt er dus een voorlopig einde gebreid aan deze onophoudelijke period

Het regende deze ochtend in Avignon. Pijpestelen. Comme vache qui pisse. En ik moest mijn traanklieren tegenhouden niet dezelfde watervallen te veroorzaken. Ik opende mijn ogen en de nieuwsapp op mijn smartphone en even dacht ik dat ik nog sliep, dat ik nog bewusteloos verwikkeld zat in een hopeloze nachtmerrie. Zoals je in een nare droom soms opgelucht beseft dat het maar een droom is en dat je maar in je wangen hoeft te knijpen om te beseffen dat al het kwaad achter de rug is. Maar dan omgekeerd. Nachtmerrie wordt realiteit, de realiteit is een nachtmerrie. Ik schudde mijn hoofd uit alle macht, wreef me de ogen uit het lijf en besefte dat er geen weg terug was. Ik sloot mijn ogen, kroop ver weg onder het dekbed, maar het kwaad was geschied. De twijfel, de teleurstelling, de angst, het verdriet had zich al lang een weg gebaand naar mijn steeds wakkerdere geest en begon stilletjesaan door te dringen in de intiemste wateren van mijn ziel, diep tot op de bodem. Hetzelfde gevoe