En wij die dachten...

Het regende deze ochtend in Avignon. Pijpestelen. Comme vache qui pisse. En ik moest mijn traanklieren tegenhouden niet dezelfde watervallen te veroorzaken.

Ik opende mijn ogen en de nieuwsapp op mijn smartphone en even dacht ik dat ik nog sliep, dat ik nog bewusteloos verwikkeld zat in een hopeloze nachtmerrie. Zoals je in een nare droom soms opgelucht beseft dat het maar een droom is en dat je maar in je wangen hoeft te knijpen om te beseffen dat al het kwaad achter de rug is. Maar dan omgekeerd. Nachtmerrie wordt realiteit, de realiteit is een nachtmerrie.

Ik schudde mijn hoofd uit alle macht, wreef me de ogen uit het lijf en besefte dat er geen weg terug was. Ik sloot mijn ogen, kroop ver weg onder het dekbed, maar het kwaad was geschied. De twijfel, de teleurstelling, de angst, het verdriet had zich al lang een weg gebaand naar mijn steeds wakkerdere geest en begon stilletjesaan door te dringen in de intiemste wateren van mijn ziel, diep tot op de bodem.

Hetzelfde gevoel besloop me na de aanslagen in Parijs van november laatstleden. Een jaar min drie dagen geleden. Met dit verschil dat de lucht toen staalblauw was en de zon nooit feller heeft geschenen dan de dag erna, dat er uit de moerassen van onmenselijkheid en barbarij een damp van troost opsteeg die al het slechte dapper probeerde te overmeesteren. Dat mensen opstonden en luidkeels riepen dat dit niet de wereld was waar zij in wilden leven.

Vandaag viel het water met bakken uit de lucht. Ook Moeder Natuur had begrepen dat veel van haar onderdanen deze keer zélf voor de lelijke kant van de wereld hadden gekozen. Voor haat en macht en voor elk voor zich. Tant pis alors, qu'ils se débrouillent. Voor hemelshoge muren en voor pussies à la carte. Petje te boven.

Voor de eerste keer had de machtigste mens ter wereld een vrouw kunnen zijn. Het werd een vrouwenhater in de plaats. Liever een ultraconservatieve bullebak dan een vooruitstrevende opa.

En wij die dachten dat de Britten nooit écht de unie zouden verlaten. Dat een machtsbeluste magnaat nooit écht president zou worden. Dat de mensheid uiteindelijk altijd écht zege zou vieren.

Wat moeten wij nu?