Van-toe

Het laagseizoen is aangebroken. Dat voel ik niet enkel aan mijn water, dat zie ik logischerwijze ook aan de kalende bomen, de dalende temperaturen, de hogere leeftijd van de gemiddelde toerist en het geringer aanbod van gegidste stadsbezoeken. Maar vooral, de top is toe.

Het stond te lezen in de krant : de weg naar het beruchte en begeerde hoogste punt van de Mont Ventoux is onherroepelijk versperd door een rood-witte slagboom en een seinbord dat geen twijfel laat bestaan : "sommet fermé". Tot 15 april 2017. De reus van de Provence gaat in winterslaap.

Grofweg vijf maanden krijgt hij, om te bekomen van de niet aflatende pletwalsing van banden allerhande : van professionele en minder professionele wielrenners over karavanen vol supporters, motoren met een camera, quads en cabrio's tot bezemwagens en caravans. Je kunt het zo gek niet bedenken of men rijdt er die berg mee op. Maar sinds deze week wordt er dus een voorlopig einde gebreid aan deze onophoudelijke periode van vermaak, eigen aan het hoogseizoen. 

Kijken mag, aanraken niet. De witte toren met het rode hoedje staat nog steeds ongenaakbaar de top te sieren. Een veilige baken die zichtbaar blijft vanuit alle hoeken in de wijde omtrek en statig over de Provence waakt, als een onverwoestbare piek op een kale kerstboom. 

Behalve deze middag. Toen ik tijdens een rondje joggen vanop de brug in de verte keek, lag de hele top verdoken in een donkere wolkenlaag. Een ietwat dreigend schouwspel en tegelijkertijd zag het er gezellig uit. De toren had zich teruggetrokken onder de dons en luidde daarmee het begin in van zijn eigen overwintermodus. De boodschap was duidelijk : tot hier en niet verder. Ook bergtoppen slapen graag eens uit.