vrijheid blijheid
't Is zover! Eindelijk kon ik vandaag mijn kousen over de haag zwieren. Haleluja! Dat was niets te vroeg. Als ik me goed herinner, liep ik vorig jaar al enkele weken blootbeens door de straten van Avignon te huppelen (ja, ik ben elegant en huppel).
Voor iemand die nooit broeken draagt, is dit een moment van glorie: weer een winter overleefd op nylonkousen allerhande, jochei! Eindelijk valt de druk weg, de angst om toch maar geen ladders te maken in alweer een splinternieuw paar, of om ze te wassen op te hoge temperatuur waardoor ze medogenloos krimpen, hun vorm verliezen of simpelweg te lelijk voor dragen worden. Ik maak nooit de rekening op het einde van het seizoen, daar zou ik moedeloos van worden, maar het is een budget, die kousen, geloof me vrij.
Wat een heerlijk gevoel, dat lentebriesje dat zacht je benen streelt. Elk jaar opnieuw katapulteert het me terug naar een onbestemd moment lang geleden. Toen ik na schooltijd woensdagmiddag mijn "speelkleren" aantrok om buiten te gaan dollen en toen dat voor de eerste keer in het jaar een short mocht zijn, en geen lange broek. Ik zie me daar nog staan, ergens tegen de omheining van de moestuin. En vooral: ik voel hem nog, de wind op mijn blote benen. En de vrolijke spanning, de tinteling in de buik: het is nu écht wel mooi weer, ik loop hier verdorie in een short! En ook: hmmm, zou ik het toch koud hebben? En zoja, wanneer? Een bijna naakt gevoel, als was je vergeten een broek aan te trekken. Een beetje rebels ook, geen bescherming meer, vrijheid blijheid.
Nooit had ik kunnen vermoeden dat ik ooit voor twee nadelen van de kousloze toestand zou komen te staan. Ze wegen uiteraard niet op tegen het plezier, maar ze zijn er wel. En ik werd er meteen mee geconfronteerd deze avond, toen ik na het zwemmen besloot om mijn kousen te laten voor wat ze waren en zonder hen naar huis te rijden: mijn benen waren allesbehalve wielrennersglad (wie had nu ook gedacht dat het vandaag plots lente ging worden?!) én mijn winterjurk bleek net iets te kort voor zoveel naaktheid... Als er dan al een voordeel mag zijn aan kousen, laat het dan dit zijn: je rokje mag nog zo kort zijn, als je er een (dikke) kous onder draagt, brengt geen enkele fiets je in verlegenheid.
Soit, hoog tijd dus om de Gilette van onder het stof te halen (wees gerust, het is maar een klein laagje... stof, welteverstaan) en de garderobe aan te passen. En gretig uit te kijken naar het moment waarop ik mijn schoenen kan inruilen voor sandalen. Want we weten allemaal: niets zomerser dan een stevig briesje tussen de tenen!