Stilstaan in een wervelwind

Toen ik in een filmpje op vrt.nws een Spaanse burgemeester een demonstratie zag geven met een geïmproviseerd pak van vuilniszakken en een futuristisch vizier dat vers uit de 3D-printer was gerold, trof het volle besef van deze absurde situatie me nog maar eens als een koude douche op een warme zomerdag.

Alles is zo snel naar zo een extreem niveau gegaan, en toch voelt het vaak alsof ik stilsta midden in een wervelwind.

Ik zit thuis, zoals de hele wereld, maar heb het voorrecht een warme cocon te hebben gecreeërd die de eenzame dagen meer dan draagbaar maakt. Het virus lijkt voorlopig mijn familie- en vriendenkring te hebben gespaard, en in de kleine stadssupermarkten waar ik mijn inkopen doe, zijn de rekken nog ruimschoots gevuld. 

Ik moet me houden aan een strikte lockdown, met een attest om naar buiten te gaan, een actieradius van maximum 1 kilometer rond mijn huis en ten hoogste een uurtje buitenactiviteit per dag. Maar ik kan nog halftijds thuiswerken, heb een balkon, mag nog elke dag even gaan lopen en woon in een deel van Europa waar de zon zowat dagelijks schijnt. Ik heb een internetverbinding en meer technologische apparaten dan ik soms aankan.

Bovendien kan ik behoorlijk goed alleen zijn, dus deze hele Covidperiode heeft buiten sporadische verveling, emotionele dipjes en gefrustreerde zin in nieuwe horizonten, voorlopig geen negatieve invloed op me. Alsof er buiten een storm woedt, maar binnen alles vredig is.

Ware het niet dat de realiteit af en toe grote gaten beukt in mijn veilige maar broze cocon. 

Een virtuele getuigenis van een huilende verpleegster, de wanhoop nabij. Mijn grootmoeder die plots geen enkel bezoek meer krijgt, na een heel leven vol leven. Een zelfgemaakt mondmasker voor Pasen. Een foto van mijn moeder in astronautenpak, klaar om aan het werk te gaan.

Bloemen plukken in de graskant en je oprecht afvragen of daar geen hardlopers op hebben gespuwd, en zoja, of je dan het virus niet hebt binnengebracht.

Onverwoestbare festivals, die voor de eerste keer in hun decennialang bestaan worden afgelast. Landsgrenzen waarvan we al zo lang vergeten waren dat ze bestaan, die zich nu duidelijker aftekenen dan ooit. Een toeristisch infokantoor dat zich opmaakt met plexischermen en mondmaskers voor een afwezig publiek.

Het zijn historische tijden. Voor sommigen komt de impact aan als een mokerslag van angst en verdriet, voor anderen sluipt die als een wee gevoel van onbehagen door de gangen van het bewustzijn.