Salu...t!

Ik dank je van harte, heer Pfeijffer. Ilja, als je dat liever hebt. Leonardo, als dat mag.  Ik hing aan je lippen, terwijl ik door de straten van Genua struinde. Ik bestelde een glas van "hetzelfde als wat mijn buurman drinkt". Dat bleek negroni te heten. Een godendrankje in een land van eeuwenoude mythes. Ik was blij met deze nieuwe ontdekking. Enkele pagina's later las ik dat ook jij dat graag bestelt. Hier in Genua bleek ik wereldvreemd, gelukkig nam jij me bij de hand. Ik liep door de stegen en spleten van jouw stad en huilde van ontroering bij jouw verzen. Ik lachte luidop. Dat staat altijd zo sullig, als je alleen voor een boek zit.  Het is dat ik zoveel herken in wat je schrijft. Dat het zo verdomd goed onder woorden ja dus beelden is gebracht. Dat het zo mooi is.  Jouw Genua is mijn Avignon, jouw vaderland is mijn moederland's buurman. Jouw meisje is mijn jongen. Hij deed het met minder spiegels, maar hij deed het evenzeer. Pijnlijk mooi, mooi

Deze ochtend ging ik een eind lopen. Langs de oevers van die brede stroom die hier zo prachtig onze stad aandoet. Dat is op zich zeker het vermelden niet waard. Maar vandaag wel. Ik ken Julie niet. En tegelijkertijd ken ik haar alsof zij mij was. Of mijn zus. Mijn moeder. De dochter van mijn vrienden. De vrouw die in tegenovergestelde richting op hetzelfde jaagpad rent. Julie was met de fiets. "Wees voorzichtig", herhaalde mijn vader als een bezwerende spreuk telkens als ook wij op onze tweewieler sprongen, op weg naar school, de tekenles, vrienden. Hij zegt het nog steeds.  Een vrouw die zich al fietsend verplaatst van punt A naar punt B is hier nog steeds eerder de uitzondering dan de regel. "Lies, c'est une warrior, elle vient à vélo", hoor ik vaak. Als je hier als fietster niet dapper wordt verklaard, dan wel gek. Mijn ex-schoonmoeder stuurt me zelfs nu soms nog een berichtje om te vragen of ik die avond met de fiets naar de dansles ga. Fais atte