Salu...t!

En toch zijn er dingen die niet veranderen.  De buurtkatten, die het met het lengen van de dagen in de vroege ochtend zo bont maken dat het lijkt alsof een hele materniteit tegelijk aan het krijsen slaat. Je zou er bang van worden, zo zwevend tussen slaap en waak en klaarwakker, het noorden van de realiteit helemaal kwijt. Vergaat de wereld dan echt? Nee, het was maar een droom. Of toch niet? Jawel. Toch? De pollen, die in steeds grotere aantallen door de ramen naar binnen waaien. Niezen is bij mij geen coronasymptoom, zoveel is wel zeker. Tenzij het virus sinds jaar en dag vanaf maart terugkomt en enkele maanden duurt. Dat lijkt me sterk. Of toch niet? Wel? Wie weet uiteindelijk het kaf nog van het koren te scheiden, in deze tijden van (valse) informatie-overvloed.  De wekker, die me nog steeds elke weekdag en soms ook in het weekend wakker maakt. Een uurtje later, maar evengoed. Covid of niet, ik schrik me 's ochtends wakker. Want slapen doe ik voorlopig nog steeds a

Dag stille stad, Hoe gaat het met je?  Goed, denk ik, maar ik heb er ook een beetje het raden naar. Ik meet nochtans elke dag een keer je temperatuur.  Daarvoor dien ik eerst een hele verklaring onder ede neer te schrijven, waarna ik de trappen van mijn ivoren toren naar beneden loop en een spannend gevoel zich meester maakt van mijn buik. Heel even aarzel ik, voordat ik de deur opentrek. In die tiende van een seconde vraag ik me af wat ik buiten zal aantreffen. Alsof het oorlog is en de bommen me rond de oren gaan vliegen als ik ook nog maar even de deur op een kiertje zet. Maar dat is natuurlijk niet zo. Integendeel, en gelukkig maar. Hoe strijdvaardig het discours van de president ook was, niets zo vredevol als mijn straat deze dagen. Die ernaast is ietsje drukker, daar lopen elke dag meerdere al dan niet gemaskerde burgers rond, met boodschappen, een hond, of in sportoutfit. Alsof ze verkiezen hun motief meteen kenbaar te maken, voordat ze tegengehouden worden om h