Salu...t!

Ik heb nog niet zoveel historische momenten meegemaakt in mijn jonge leven (laat ons eerlijk zijn, achtentwintig is nog altijd jong... Hé, hé?). Er waren er ongetwijfeld verscheidene, maar ik was te jong om ze te beseffen of mijn geest was nog niet rijp genoeg om ermee om te gaan. De twin towers, die heb ik nauwelijks recht zien staan. Ik snapte wel dat een vliegtuig dat expres in een gebouw vliegt niet koosjer was, maar het maatschappelijke drama en de geschiedenis erachter ontging mij. Met mijn grootvader bestudeerde ik de eerste euro's en sindsdien moet ik Belgische frank omrekenen naar euro om te vatten om welk bedrag het gaat. Enorm veel invloed heeft dat dus ook niet op mij gehad.  Maar sinds ik groot ben, zie ik het grotere plaatje (soms) en besef ik de omvang. Groot worden is niet altijd leuk. De recente gruwelijke gebeurtenissen overal ter wereld en in België en Frankrijk in het bijzonder troffen me recht in het hart en in het hoofd. Ik voel dat het ook over mij gaat,

"De trein is altijd een beetje reizen", beweert de NMBS. Dat klopt als een bus. Hij brengt je van punt A naar punt B en dat komt geheel overeen met hoe Van Dale het woord "reizen" definieert: "het trekken van een plaats naar een andere". Spek voor de bek voor deze fan van het spoor. Maar de trein nemen is meer dan zich louter verplaatsen, het is ook dagdromen, (her)ontdekken, het avontuur tegemoet gaan en... reizen. Voor een kleindochter van een buschauffeur en ondernemer in een ooit zo florerend busbedrijf, is de trein geen evidentie. Reizen dan weer wel.  Coca-Cola maakte een vijftiental jaar geleden een zeemzoete ietwat melancholische advertentie op televisie van een groepje vrienden (ik schat ze de studentenleeftijd) die na een feestje op een warme zomeravond op het nippertje de laatste trein halen. Uitgelaten en vrolijk lachend nemen ze plaats in een zo goed als lege wagon. Met gulzige slokken drinken ze van een flesje vol sprankelend donkerbruin