Stilstaan in een wervelwind
Toen ik in een filmpje op vrt.nws een Spaanse burgemeester een demonstratie zag geven met een geïmproviseerd pak van vuilniszakken en een futuristisch vizier dat vers uit de 3D-printer was gerold, trof het volle besef van deze absurde situatie me nog maar eens als een koude douche op een warme zomerdag. Alles is zo snel naar zo een extreem niveau gegaan, en toch voelt het vaak alsof ik stilsta midden in een wervelwind. Ik zit thuis, zoals de hele wereld, maar heb het voorrecht een warme cocon te hebben gecreeërd die de eenzame dagen meer dan draagbaar maakt. Het virus lijkt voorlopig mijn familie- en vriendenkring te hebben gespaard, en in de kleine stadssupermarkten waar ik mijn inkopen doe, zijn de rekken nog ruimschoots gevuld. Ik moet me houden aan een strikte lockdown, met een attest om naar buiten te gaan, een actieradius van maximum 1 kilometer rond mijn huis en ten hoogste een uurtje buitenactiviteit per dag. Maar ik kan nog halftijds thuiswerken, heb een balkon, m