Salu...t!

Een nieuw ritueel is het mijne geworden: elke woensdagavond net na het werk, geef ik me bloot. Dat doe ik niet in één van de louche bestelwagentjes die 's avonds uitdagend de stadswallen sieren, maar in het aangename lichaamstemperatuur-warme water van het stedelijke zwembad. Een zo goed als naakte bedoening, zwemmen, daar is iedereen het wel over eens. Je moet er wat voor over hebben, zelfs voor aan de kant zetten. Schroom bijvoorbeeld. En dat begint al bij de voorbereiding. Enkele minuten voor openingsuur stromen de prof- en zondagssporters toe aan de kassa, rustig het signaal afwachtend waarop de inkomstkaartjes gescheurd mogen worden. Dat kan even duren, want eerst moeten de zwemmertjes van de middelbare school nog het bad uit worden geëvacueerd.  Tijdens dat wachten dwalen je ogen en gedachten af naar je toekomstige baantjes-rivalen en voel je ook de anderen loensen en nieuwsgierig om zich heen kijken. Subtiel staat iedereen elkaar met de ogen uit te kleden om

Oh dierbaar België... Je bent niet mijn heilige land. Wel dat van mijn vaderen. Jouw bodem bezit mijn dna, mijn wortels groeien in jouw vlakke land. Zoals een hart betaamt, ben je maar een zakdoek groot, in het midden van een corpulent Europa-lijf. Een lapje grond waar alles kan, waar surrealisme hoogtij viert. Jouw humor blijkt vitaal. Je bent heel veel en tegelijkertijd wil je soms zo weinig zijn. Je bent bijzonder en tegelijkertijd zo doodnormaal. Ik verliet je, want ik heb een hekel aan je grijze lucht en vieze regen en aan problemen die geen problemen zijn. Maar gisteren werd je midden in jouw hart geraakt. En ik voelde me daveren op mijn grondvesten.

De zevende kunst...een intrigerend goed. Ik hou van film en cinema, heb ik altijd al gedaan. Vroeger gaf ik gemakkelijk geld uit aan de "2+1" of "3 voor 20"-dvd-acties van Fnac of Bilbo, tegenwoordig koop ik zo ongeveer één keer in een trimester een tienbeurtenkaart voor cinema Utopia in Avignon. En dat kan hier nog voor zo'n schamele achtenveertig euro! Dat heb ik eerlijk waar nog nergens anders gezien. En ze hebben een áánbod! Hun programmatie wordt niet op een flauw flyerke gedrukt, maar werkelijk in een krantje geprint, "la gazette" genaamd. Er worden kleine en grote pareltjes uit de vier windstreken op hun witte doek geprojecteerd. Een mens zou er voor minder cinefiel van worden. Aan deze positieve noten voegt zich nog de meest bijzondere toe... alle films zijn ondertiteld! Ondanks het feit dat ondertitels zeer zeldzaam zijn in het land der chauvinisten heeft Utopia gelukkig begrepen dat een film pas een reden tot bestaan heeft als hij ongecensur

Net zoals zowat de hele Belgische en Franse vrouwelijke kinderbevolking sinds na de tweede wereldoorlog, verslond ook ik de wereldbekende Tiny/Martine-boeken. Ik zeg "boeken", maar ik bedoel in eerste instantie "prenten". Want "een Tiny" openslaan is als een duik nemen in een magische maar vertrouwde onderwaterwereld. Niet dat Tiny een zeemeermin is, of een duiker, of een Kevin Costner-gewijze "aquatic human mutant" met kieuwen, nee dat niet. Ze is een gewoon simpel meisje, net zoals u en ik. Tenzij u, lezer, een man bent, maar dan leek ze ongetwijfeld op het meisje van uw dromen, of tenzij u een wereldberoemd kindsterretje was, maar dan was ze misschien wat u stiekem wou zijn. Een alledaags meisje dus. Dat misschien nét iets te veel haar onderbroekje liet zien. En dat haar zwarte vriendinnetje "Coco" noemde. Akkoord. Maar een meisje dat op zo'n manier getekend werd dat je door één prent te bekijken niet enkel stante pede werd te

Het moet zowat de vierde keer zijn dat ik een derde blog probeer op te richten en in stand te houden... Na de webstek voor avonturen in Sevilla en Avignon, probeerde ik een derde plaatsje op het net te veroveren via allerhande berichten, met de intentie die telkens te vertalen en zo een spreek- of eerder schrijfbuis te vinden voor het Franco-Nederlands dat mijn hart, hoofd, leven en vaderland beheerst. De "salu(t)-blog" zag het levenslicht. Dit nieuwe digitale avontuur vereiste echter enige concentratie, toewijding, energie en tijd en als goede opgever die ik ben, liet ik deze laatste blog al snel voor wat het is. Bovendien ging het van enigszins poëtische stukjes over tot een relaas van mijn leven in een nieuwe stad, dus de rode draad kleurde eerder rozig en begon uit te vezelen. En daar komt dan nog eens bij dat op dat moment zo ongeveer iederéén een blog begon en als er nog iets is waar ik tegen wil en dank goed in ben, dan is het wel om geen trends te willen volgen.