Martiny

Net zoals zowat de hele Belgische en Franse vrouwelijke kinderbevolking sinds na de tweede wereldoorlog, verslond ook ik de wereldbekende Tiny/Martine-boeken. Ik zeg "boeken", maar ik bedoel in eerste instantie "prenten". Want "een Tiny" openslaan is als een duik nemen in een magische maar vertrouwde onderwaterwereld. Niet dat Tiny een zeemeermin is, of een duiker, of een Kevin Costner-gewijze "aquatic human mutant" met kieuwen, nee dat niet. Ze is een gewoon simpel meisje, net zoals u en ik. Tenzij u, lezer, een man bent, maar dan leek ze ongetwijfeld op het meisje van uw dromen, of tenzij u een wereldberoemd kindsterretje was, maar dan was ze misschien wat u stiekem wou zijn.

Een alledaags meisje dus. Dat misschien nét iets te veel haar onderbroekje liet zien. En dat haar zwarte vriendinnetje "Coco" noemde. Akkoord. Maar een meisje dat op zo'n manier getekend werd dat je door één prent te bekijken niet enkel stante pede werd teruggekapatulteerd naar een oernormale situatie die je zelf net had beleefd of naar een wilde belevenis die je zelf net had gedroomd, maar ook met stomheid werd geslagen door de exactheid en de schoonheid van elke pennenstreek. Het is alsof het begrip "tekening" voor deze prenten werd uitgevonden. Elke afbeelding was een weerspiegeling van een kinderwereld die tegelijk heel vertrouwd én speciaal aanvoelde. Marcel Marlier, mon héro. 

En zo heel af en toe beleef ik ook in mijn volwassen leven nog een Tiny-moment. Soms loop of zit ik ergens, of zegt of toont iemand iets en overvalt me plots een warme déjà-vu. Tiny was here (of nee, in het Engels heet ze Debbie: Debbie was here). En dat is meestal een goed teken, aangezien die tekeningen mij vaak zo leuk en zalig en mooi leken en ze een soort heerlijke utopie opriepen. En dan beleef ik toch wel plots iets in die aard in het echt zeker!

Toen ik in Lyon woonde, fietste ik graag eens enkele kilometers op de dijk langs de Rhône. Op een winterse namiddag zag ik rook opstijgen uit een schoorsteen van één van de woningen in een lange huizenrij. Achter de huizen een beboste helling, vóór de huizen het water, naast het water ik op mijn fiets. En op dat moment kwam mij spontaan een Tiny-tekening voor de geest. Uit het boek "Tiny krijgt een fiets".

Eens terug thuis, probeerde ik meteen die bewuste afbeelding op te duikelen. En wat bleek: onze herinneringen zijn oh zo verraderlijk en onze fantasie grenzeloos (of de mijne toch alleszins). De prent leek er totaal niet op. Er was rook uit een schoorsteen, en er waren huizen, er was wat bos, maar dat was het dan ook. Geen water te zien, Tiny zat op een driewieler ('t is soms zó een seut!), de huizen stonden niet mooi op een lijn maar kernachtig door elkaar (zowat als in om het even welk dorp dat niet in Vlaanderen ligt) en het was ook geen winter want ze droeg één van haar ultrakorte overgooierkes. Maar rond díe schoorsteen, díe bomen en díe huizen hadden mijn hersenen een welbepaalde sfeer gecreeërd, die ik plots herkende in een werkelijk landschap. Zo'n vijftien jaar later.

En nu heb ik het net nog eens meegemaakt. Ik kocht deze ochtend een nieuwe fiets. Dat is een heel saai verhaal an sich. Laat ons zeggen dat ik daar al heel lang naar uitkeek, gewoon een simpele fiets om korte afstandjes in de stad mee te doen. Dus deze ochtend was het zover: als een verraadster van het échte fietsvolk (zijnde mijn waarde vaderlandgenoten) snelde ik naar de Decathlon, alwaar ik de simpelste fiets uit de haak haalde, die die het meeste leek op een normale fiets, op een tweewieler zoals je er één zou tekenen bij Pictionary (overigens één van de enige spelen die ik wél graag speel -zie ook hieronder). En die -zo besefte ik plots toen ik gezapig de winkel uitpeddelde- het meeste leek op de fiets uit..."Tiny krijgt een fiets", jawel! Duidelijk het boek dat de grootste indruk heeft achtergelaten... 

Ik was echt waar oprecht gelukkig op mijn nieuwe simpele fiets met mandje vooraan. Ik heb nog nóóit een mandje vooraan mijn fiets gehad! Tiny op de prent ook niet overigens... Ook daar ging mijn herinnering weer de mist in: geen mandje, Tiny's bomen waren in mijn landschap huizen, winkels en lelijke gebouwen en haar velden in mijn realiteit parkings...

Maar ik zat zowaar te glunderen. En dat was voor één keer wél net zoals op de tekening!

PS. Om mijn woorden kracht bij te zetten, ziehier de twee bewuste afbeeldingen: