Salu...t!

't Is zover! Eindelijk kon ik vandaag mijn kousen over de haag zwieren. Haleluja! Dat was niets te vroeg. Als ik me goed herinner, liep ik vorig jaar al enkele weken blootbeens door de straten van Avignon te huppelen (ja, ik ben elegant en huppel). Voor iemand die nooit broeken draagt, is dit een moment van glorie: weer een winter overleefd op nylonkousen allerhande, jochei! Eindelijk valt de druk weg, de angst om toch maar geen ladders te maken in alweer een splinternieuw paar, of om ze te wassen op te hoge temperatuur waardoor ze medogenloos krimpen, hun vorm verliezen of simpelweg te lelijk voor dragen worden. Ik maak nooit de rekening op het einde van het seizoen, daar zou ik moedeloos van worden, maar het is een budget, die kousen, geloof me vrij. Wat een heerlijk gevoel, dat lentebriesje dat zacht je benen streelt. Elk jaar opnieuw katapulteert het me terug naar een onbestemd moment lang geleden. Toen ik na schooltijd woensdagmiddag mijn "speelkleren" aantr

Kijkt u wel eens voetbal? Indien u een Belg bent, waarschijnlijk wel. Indien u een Fransman bent, waarschijnlijk ook. En zit u wel eens aan de buis gekluisterd voor het wielrennen? Hier wederom: indien u een Belg bent waarschijnlijk wel, indien u een Fransman bent, waarschijnlijk ook.  Ik ben een Belg wonende op een goeie vijftig kilometer van de Mont Ventoux in een land dat zich volop opmaakt voor dé Europese voetbalafspraak deze zomer... Dus ik kijk beide, forcément. Nu ja, kijken is veel gezegd. Ik heb nog nooit een hele rit van in het begin uitgezeten en een match gun ik enkel een blik waardig als mijn land of gastland eraan te pas komt, of een landgenoot. Een grote supporter is er aan mij dus niet verloren gegaan, maar ik observeer op mijn beurt wel graag de toeschouwers. Ik kom uit een wielrennersfamilie. Mijn grootvader kon hele zonovergoten juli-dagen voor de beeldbuis zitten, rolluiken toe en de kaart van Frankrijk op de schoot. Mijn andere grootouderpaar gaat graa

Een doorwinterde nachtbraker ben ik niet, maar ik hou van het vallen van de avond, het donkerworden, het schemeren. Le crépuscule, zoals het Frans het nog maar eens mooi verwoordt. Van een fascinerend tijdstip gesproken. Alles is nog mogelijk, en overzichtelijk tegelijkertijd. Er rest je nog hopen tijd, en ook weer niet. Wat ervoor zorgt dat alles een extra intensiteit krijgt, die ook ietwat gelaten (of was het geladen?) en relaxed is. Het drukke en chaotische is voorbij, nu kan enkel nog het mooie komen. Het onderweg zijn naar huis. Onderweg zijn at all. Een terugrit in de auto als kind. Op 't gemak, reflecterend over de voorbije dag (ja, ik kon als kind supergoed reflecteren). Hoofd tegen het raam, lome oogleden, nog een klein uur rijden. Muziekje al dan niet in de oren. Melancholie ten top, toen al. Of een treinrit van Antwerpen naar Gent, de avond voor een nationale feestdag. Het donkerende landschap schuift voorbij en neemt de werkdag op zijn passage mee. Een hele trein