nightcall

Een doorwinterde nachtbraker ben ik niet, maar ik hou van het vallen van de avond, het donkerworden, het schemeren. Le crépuscule, zoals het Frans het nog maar eens mooi verwoordt. Van een fascinerend tijdstip gesproken. Alles is nog mogelijk, en overzichtelijk tegelijkertijd. Er rest je nog hopen tijd, en ook weer niet. Wat ervoor zorgt dat alles een extra intensiteit krijgt, die ook ietwat gelaten (of was het geladen?) en relaxed is. Het drukke en chaotische is voorbij, nu kan enkel nog het mooie komen. Het onderweg zijn naar huis. Onderweg zijn at all.

Een terugrit in de auto als kind. Op 't gemak, reflecterend over de voorbije dag (ja, ik kon als kind supergoed reflecteren). Hoofd tegen het raam, lome oogleden, nog een klein uur rijden. Muziekje al dan niet in de oren. Melancholie ten top, toen al.

Of een treinrit van Antwerpen naar Gent, de avond voor een nationale feestdag. Het donkerende landschap schuift voorbij en neemt de werkdag op zijn passage mee. Een hele trein die wordt verlicht door het verwachtingsvolle vooruitzicht naar een vrije dag die deze avond in de stad zal worden ingezet.

Vandaar misschien ook mijn liefde voor "psychedelische nachtscènes in een metropool". De nacht in de stad tout court. Lost in translation. Heerlijk. Enkele scènes uit het iets minder lieflijke Drive. Lichtjes, die ook reflecteren. In het donker. Mensen op de baan. Op weg naar overal en nergens in het bijzonder.

Een laatste drankje op Place Pie, de lucht is gezwollen van zomergeur en het hoofd aangenaam licht van plezier. Een ultieme slok, nadenkend over waar of wat we straks gaan eten, benieuwd over wat de avond nog in petto heeft. De lantaarns op het plein floepen aan, de muziek gaat een toontje hoger. 

De boeken sluiten in de universiteitsbib, laatste artikels opslaan op de laptop. Studenten en professoren ruimen op, breien een voorlopig einde aan studies en verhandelingen. Op de parking lossen rode stoplichten op in het inktblauwe donker, nog een stadsgenoot die terugkeert naar de basis. Of andere oorden opzoekt. Waar die zich ook mogen bevinden.

Een ietwat wezenloze toestand, gevuld met melancholie en een kriebel in de buik. De dag maakt plaats voor de nacht. Met alle lichtjes vandien.