Thanksgiving
Nee, Amerikaans ben ik niet. Mijn Engels is daarvoor te ondermaats, mijn stemtimbre niet nasaal genoeg en vooral, ik woon er niet, noch ben ik er geboren. Mijn hele familie is Belgisch en de affectie voor dit verre land beperkt zich tot een liedje waarvan ik jullie de ietwat aangebrande lyrics bespaar.
Maar zelf heb ik de indruk veel te houden van de Nieuwe Wereld. Ik heb er nog nooit een voet aan wal gezet, maar hopelijk wordt dat in een nabije toekomst verleden tijd. Ik heb het bijvoorbeeld wel voor hun sentimentaliteit, hun "cheesiness". Of dat nu een torenhoog cliché is, of een zeemzoete realiteit, dat laat ik voor het gemak even in het midden. Feit is alleszins dat het soms gewoon deugd doet om liefde in overvloed in het rond te strooien, zonder nadenken.
En daarom dat ik dus vandaag Thanksgiving vier op deze webstek. Ik heb gisteren naar een Amerikaanse kerstromcom gekeken, dat helpt ook wel om in de sfeer te komen. En sindsdien naar heel stroperige liedjes geluisterd. En net zoals de rest van de wereld, ben ik weer in lockdown. Je mag ervan zeggen wat je wilt, het brengt een mens dichter bij de essentie, graag zien. Ziezo, daar zit je al met een lekker korte bocht.
Maar dat is niet erg. Want net zoals de Amerikanen wil ik vandaag gewoon heerlijk positief zijn, dankjewel zeggen, en alles roze zien.
Dus, merci beaucoup.
Voor dat virus dat ons leven op een manier beïnvloedt die velen onder ons niet voor mogelijk achtten, maar dat ons ook doet stilstaan, en stilstaan is vooruitgaan. Of zoiets.
Voor die tweede lockdown die ik als een donker gat voor me zag liggen, maar die een vat vol warmte werd. België bleek niet grijs, maar donkerrood, stralend en tropisch warm.
Dank je wel.
Aan mijn liefste ouders. Dat het de beste zijn, wisten we al langer, maar het deed zoveel deugd om nog eens een maand samen te hokken. Apero'en, tv kijken, wandelen, nietsdoen, kruiswoordraadsels oplossen, praten, beetje dromen, lachen.
Aan mijn zus, broer en schone zus. Mijn Geschwester. Gewoon, om te bestaan. Zonder hen zou ik minder graag leven.
Aan mijn grootouders, die allebei zo dapper verdergaan zonder hun liefste. Zonder fysiek contact met hun nakomelingen. Die met hun al dan niet bedoelde humor, blaaskusjes en ijverig gezwaai mijn dag goedmaken.
Aan mijn neven, nichten, tantes en nonkels. Ik zie ze weinig, en toch zie ik elk bezoek aan het vaderland wel iemand. Dank je ook Famileo en WhatsApp, om delen zo makkelijk te maken.
Aan mijn prachtige vrienden. Die van me houden zonder vragen of verwachtingen. Die er zijn, wanneer ik terugkom.
Het is niet gemakkelijk, afstand. Of dat nu door een virus is, of door vrijwillig uitwijken. Maar één ding kan je niet ontkennen, het maakt samen zijn extra mooi.
Of om het op zijn Amerikaans te zeggen: I miss you, I love you and I thank you very much.