Scouting, gewoon laten doen.
Verkenners op oorlogspad, daar lijken ze nog het meeste op, de pendelende busgebruikers van de 17. Missie: zo snel mogelijk bestemming bereiken. Transport: plooifiets, trein, bus. Tijdspanne: zo kort mogelijk. Vijand: iedereen in het algemeen en niets in het specifiek. En zoals elke verkennersopdracht de naam waardig, gaat ook aan deze missie een minutieuze voorbereiding vooraf.
Gehuld in fluohesje stormt de busverkenner de roltrap op waarna hij het perron wordt opgespuwd, fiets in zeven hoeken en vijf bochten onder de arm geplooid. Het eerste onderscheid wordt gemaakt: de pendelende busgebruiker van de 17 kiest voor links, de pendelaar met bestemming Antwerps jodenkwartier prefereert helemaal rechts.
Maar dan volgt de eerste hindernis: vertrek van de trein. Bij gunstige wind en helder weer, bij onbevroren wissels, ongestolen kabels en niet in brand staande seinhuisjes, rolt dit voertuig gezwind op tijd het station binnen. En hier kan de selectie tussen doorwinterde verkenner en groentje dan echt beginnen.
Wie uiterst links staat en dus de barre vlakten heeft gekozen áchter het lifthuisje, daar waar het perron puur een kade wordt, dat niemandsland zonder afdak noch bankjes noch afvalbak waar beton en onkruid hoogtij vieren, zal dus ook het snelste in Centraal-Station binnen zijn, het snelste terug de deur uit zijn en vooral -ziehier het allerbelangrijkste- het snelste bij de roltrap zijn, die deze keer recht naar de bushalte van de 17 voert. De zwakkeren en onervarenen echter, zij die teveel hebben staan schuilen en schurken tegen het behaaglijk beschuttende lifthuisje, zullen een treindeur verder naar rechts moeten gaan en dus enkele wagons achterstand oplopen. Maar goed, ze zitten erop, so far, so good.
Hindernis twee: aankomst van de trein. Hierbij speelt de efficiëntie van het treinreizen een grote rol. In se is een trein een openbaar voertuig waarin je opstapt, je je neerzet en dat je zonder al te veel boe of ba op je bestemming brengt. Maar dat is buiten de verkenner gerekend. Hij stapt op, plaatst zijn fietsje midden in het gangpad, of liefst nog in het tussenschot, wurmt zich een weg naar het enige vrije plaatsje op de bank, vloekt en zucht binnensmonds als dit onverwacht niet zijn váste plaatsje blijkt te zijn, en wacht af, licht nerveus, maar toch beheerst. Nors, maar geconcentreerd. De knapzak wordt bovengehaald, de thermos koffie opengedraaid. Hap, slurp en hup, de boeken weer toe. Met een nieuwe portie energie in de gelederen, staat hij op, zoekt zijn hele inboedel bij elkaar, en begint te stappen. Laatste tweede klasse wagon uit, tussenschotje door (even fiets oppikken), eerste klasse wagon in en ook weer uit, om uit te komen in het laatste tussenschotje vóór de locomotief. Et voilà, het ongeduldige wachten voor de deur kan beginnen, vinger voorbarig op de groene "open"-knop, eventueel al lichtjes druk opvoeren door deze af en toe eens in te drukken, deze actie iets intensiverend naarmate de trein aan snelheid inboet.
En dan begint het échte werk: een plaatsje op de 17 veroveren. Eens de trein uitgestapt, wordt er geganzenpast in volle galop. Roltrap op, roltrap af, en snel-snel schuifdeur door, de donkere koude in, richting haltepaal van bus 17. Een vlugge blik op het elektronische seinbord maakt snel duidelijk hoe lang de beproeving nog zal duren. En dan wordt er als aasgieren rond de paal gewemeld. Uitkijkend naar links wordt de aankomst van de bus nauwkeurig in de gaten gehouden, spiedend naar rechts worden de concurrenten onder de loep genomen en ingeschat. En ook hier blijkt het vooral weer een kwestie van strategische opstelling. Want u moet nog maar eens weten, beste lezer: de bus, die stopt niet "aan" de paal, die stopt "ergens in de buurt van" de paal. Over het algemeen "serieus rechts van" de paal. Dus begint er zich een lange rij wachtenden te vormen, van links naar rechts, op de boord van het voetpad, waarbij links de ietwat onervaren believers staan, die de paal toch enigszins als uitvalsbasis nemen, en rechts de geroutineerde heidenen, die de paal voor geen meter meer vertrouwen.
En dan, na tien jaar opstelling en positieverandering, gewemel en getreuzel, ongeduldig getrappel van de linkse voet op de rechtse en weer terug, koortsachtig gelonk naar de "busverschijningshoek", en wanhopig geblaas in de handen om de ijzige koude te verdrijven, komt daar de 17 in alle geweld de hoek omgeslagen. En wat gebeurt er dan? Dan staat er vóór die bus een taxi geblokkeerd, en vóór die taxi een reisbus een handvol Japanners af te laden en dáárvoor een verkeerslicht op rood, en blijkt die bus uiteindelijk helemaal línks van de paal te stoppen en zijn deuren te openen! Waardoor uw tamme en koulijdende ondergetekende, die deze hele missie lang vanuit het station door de glazen deur de hele troep in de gaten hield, behendig de hele meute de loef afsteekt, als één van de eersten verwelkomt wordt door de heerlijke busdamp en zich met plezier het laatste plaatsje (weliswaar beklad met vuile plekken van bijzonder duistere oorsprong) toeëigent.
Wie niet warm heeft, moet slim zijn...